به گزارش ساوجبلاغ نیوز ، بزرگترین شهاب سنگی که از آسمان و جو زمین عبور کرد و در کشور ما به زمین نشست، ۵۴ کیلوگرم وزن داشت. این شهاب سنگ مربوط به سال ۱۲۵۹ هجری شمسی است که در اطراف تهران سقوط کرد. هم اکنون قسمت اصلی این شهاب سنگ که به غلط به شهاب سنگ ورامین نیز شهرت دارد، در کاخ گلستان نگهداری می شود. سایر قطعه های آن در موزه های تاریخ طبیعی نیویورک، واشنگتن، فیلدشیکاگو، وین و بریتانیا، دانشگاه های هاروارد اسلو، استراسبورگ و آریزونا، واتیکان و مؤسسه ژئوفیزیک تهران و تعداد دیگری از موزه های علوم طبیعی و دانشگاه های مطرح جهان نگهداری می شود. شهاب سنگ ورامین یکی از هفت شهاب سنگ “مزوسیدریتی” در جهان به شمار می آید. یعنی نوع خاصی از شهاب سنگ های سنگی – آهنی. همچنین چون این شهاب سنگ در هنگام سقوط و برخورد با چشم رصد شده است، به یقین شهاب سنگ است.
زمان و تاریخ کشف بزرگترین شهاب سنگ ایران
قصه از این قرار است که در روز ۳۰ فروردین ۱۲۵۹ خورشیدی، حدود ساعت ۳ بعدازظهر در ۱۰۰ کیلومتری غرب تهران، در محلی بنام بوغین که در غرب اشتهارد واقع شده بود شهاب سنگی با صدای مهیبی سقوط می کند. چوپان های منطقه شهاب سنگ را از عمق دو متری زمین خارج می کنند. پس از خروج، شهاب سنگ توسط هدایت اله خان قاجار فرزند عیسی خان بیگلر بیگی، حکمران ایل شاهسون بغدادی به دربار ناصرالدین شاه قاجار فرستاده شد. دربار ناصرالدین شاه قاجار نیز قطعاتی از سنگ را به عنوان سنگ آسمانی، به نزدیکان هدیه می دهد. تا اینکه “هنری وارد” آمریکایی متوجه وجود آن می شود و قطعه ای از آن را با خود می برد. بدین گونه شهاب سنگ سر از ده موزه بزرگ علوم طبیعی دنیا در می آورد.
اما چرا شهاب سنگ بوغین به شهاب سنگ ورامین شناخته می شود؟ شاید دلیل آن زیرکی ناصرالدین شاه بوده باشد که نخواسته محل اصلی پیدا شدن سنگ را به “فرد دیچ” مهندس معدن آلمانی بگوید. چراکه ناصرالدین شاه که تصور می کرده شهاب سنگ حاوی نقره باشد، از فرد دیچ می خواهد تا درمورد ارزش سنگ برایش بگوید. دیچ نیز جنس سنگ را از آهن و نیکل تشخیص می دهد واینکه ارزش علمی آن بیشتر از ارزش مادی آن است. بنابراین ناصرالدین شاه و درباریان به غلط نام ورامین را به عنوان محل پیدا شدن شهاب سنگ ذکر می کنند.
اکنون رتبه کلی ایران در بین ۱۳۶ کشور جهان برای کشف شهاب سنگ ها با تعداد ۲۹۹ شهاب سنگ کشف شده در سال ۲۰۱۹ به رتبه نهم ارتقا پیدا کرده است